Κλειστόν λόγω διδύμων

Γιατρέ, βλέπω παντού Καβάφη

Το 2013 είναι το έτος Καβάφη, αφού συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή και 80 χρόνια από το θάνατό του. Δηλαδή, με μια απλή αφαίρεση καταλαβαίνει κανείς ότι ο Καβάφης έζησε 70 χρόνια. Και μάλιστα ακριβώς αφού απεβίωσε την ημέρα των γενεθλίων του.

Τώρα θα μου πείτε «πώς και φέτος μάθαμε όλοι ότι είναι το έτος Καβάφη» ενώ πέρυσι που ήταν το έτος Νικηφόρου Βρεττάκου το θέμα πέρασε στο ντούκου; Όχι λεωφορείο ή τραμ αλλά ούτε παπάκι δεν είδαμε να κυκλοφορεί και να δηλώνει «Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς, θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.» ή «Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο λουλοῦδι, ὅμοια κ᾿ ἐγώ. Τριγυρίζω διαρκῶς γύρω ἀπ᾿ τὴ λέξη.» ή «Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της, ἐσύ. Μὰ πότε ἀνθίσατε; Στέκομαι στὸ παράθυρο
καὶ σᾶς κοιτῶ καὶ κλαίω.» Εγώ πάντως αν έβλεπα παπάκι να δηλώνει τέτοια πράγματα θα το φοβόμουν λιγάκι.

Το αρχείο Καβάφη μπήκε πρόσφατα κάτω από την προστασία του Ιδρύματος Ωνάση (αγαπάμε Ίδρυμα Ωνάση και Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών) και το ίδρυμα Ωνάση από τη χαρά του γέμισε τον τόπο με στίχους. Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς βλέπεις τους στίχους του Καβάφη, με κίνδυνο να πάθεις μανία καβαφίωξης. Καταλαβαίνω ότι θέλει το ίδρυμα να κρυφτεί και η χαρά δεν το αφήνει αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι απλώς το παράχεσε.

Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Τα τρολς περιέλαβαν τα λεωφορεία και τα τραμ και τα έκαναν όπως θα έπρεπε να είναι.

Και δε θέλω να ακούω βλακείες περί της αδιαμφισβήτητης αξίας του ποιητή. Η σάτιρα δεν έχει όρια από την εποχή του Αριστοφάνη, δεν θα το αλλάξουμε τώρα.

Ελπίζω να μην έχω ξεχάσει κανένα πετυχημένο :

ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟΥ

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

ΤΑ ΒΡΩΜΟΛΟΓΑ

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΑΛΛΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Το 2014 είναι έτος αφιερωμένο στον Ελ Γκρέκο. Βοήθειά μας.

Λίγο απ᾽ όλα

 

Ικαρία – Nησί για φίλημα

Ένα απωθημένο πολλών ετών έγινε φέτος πραγματικότητα. Επί χρόνια σχεδίαζα αυτό το ταξίδι στην Ικαρία, έψαχνα αεροπορικά, πολλές φορές τα έκλεινα κιόλας, αλλά πάντα την τελευταία στιγμή μια αλλαγή στα σχέδια, μια ακύρωση, ένα «πρέπει» με κρατούσε μακριά της. Αυτό το καλοκαίρι, παρόλο που πάλι πήγε τελευταία στιγμή να χαλάσει το σχέδιο, είχα μουλαρώσει τόσο που είχα αποφασίσει να πάω έστω και μόνη μου κολυμπώντας. Και πήγα, ευτυχώς όχι κολυμπώντας αλλά πετώντας.

Aπό το λεωφορείο που μας πήγαινε στο αεροπλάνο φαινόταν ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Δυο κοπέλες με ξασμένο μαλλί και τσάντες παραλίας, ένα παιδάκι που διάβαζε εικονογραφημένη μυθολογία, μια μαμά που διόρθωνε το παιδάκι της «αντιπρόπερσι λέμε κι όχι παραπρόπερσι», όλοι οι οιωνοί προμήνυαν πράματα και θάματα.

Στο αεροπλάνο βρήκα έναν σφίχτη να κάθεται στη θέση μου (2Β), ο οποίος είχε το θράσος να επιμένει ότι το Α είναι στο διάδρομο και το Β είναι στο παράθυρο, προφανώς επειδή ήθελε να με στριμώξει ανάμεσα στο παράθυρο και στα στιβαρά του μπράτσα. Πού να ήξερε ότι εγώ είχα φάει όλο το βράδυ να μπαίνω χαράματα στο σάιτ της Ολυμπιακής για να τσεκάρω τη συγκεκριμένη θέση στο διάδρομο (πείτε με ανώμαλη αλλά εγώ στο παράθυρο δεν κάθομαι από εκείνη τη φορά που το παράθυρο έμπαζε τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο σε ένα ταξίδι προς Νέα Υόρκη) κι ερχόταν τώρα αυτός να μου πει να κάτσω στο παράθυρο, για να καταλήξει «αλλά αφού δε θέλετε να κάτσετε στο παράθυρο, θα κάτσω εγώ» (σα να μου λέει «εμ σου δίνω το παράθυρο εμ δε το θες κιόλας«).

Κι ενώ πάσχιζα να βολευτώ (πάντα, στα προηγούμενα δρομολόγια από τα δικά μου, στη θέση μου κάθεται η Τουίγκυ, που εκτός από ανορεξικιά είναι και πολύ ταξιδιάρα ψυχή) και ενώ τραβούσα και ξεχείλωνα τη ζώνη μου για να δεθώ, ο σφίχτης στρογγυλοκάθισε στη θέση του που ήταν δίπλα στο παράθυρο με ορθάνοιχτα τα πόδια του! Εγώ, επειδή είμαι άνθρωπος γεμάτος κατανόηση, σκέφτηκα αμέσως ότι μάλλον είχαν πρηστεί τα αρχίδια του από τα στεροειδή.

Δεν πρόλαβα να απαντήσω κάτι στα πρώτα χτυπήματα της μοίρας κι αμέσως ήρθε κι άλλο : Η αεροσυνοδός μας πρόσφερε ζελεδάκια αντί για καραμέλες. Το κατάλαβα όταν ούρλιαξε από χαρά το παιδάκι (αυτό με τη μυθολογία) που κάθισε ακριβώς πίσω μου «ζελεδάκια είναι, τι χαρά!». Και άρπαξε καμιά δεκαριά με τις χούφτες του.

Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί σε αεροπλάνο, εκτός από το να πέσει το αεροπλάνο ενώ εσύ ουρλιάζεις κι εξομολογείσαι στον διπλανό σου για κείνη τη φορά που κλώτσησες τη γάτα που σου είχε χέσει το βιβλίο (ναι, είναι πραγματικό γεγονός – αν και όχι η κλωτσιά), είναι να κάτσει κοντά σου παιδάκι που μπαίνει πρώτη φορά σε αεροπλάνο.

Δεν έβαλε γλώσσα μέσα του, ούτε αυτό ούτε η μαμά του, που θεώρησε πρέπον να του λύσει όλες τις απορίες, από τη φυσική και το θαύμα πώς πετάμε ενώ έχουμε βάρος, μέχρι τη φορά που θα πάρει το κάτουρο αν κάποιος επισκεφτεί την τουαλέτα του αεροπλάνου (αυτό το παραδέχομαι, το είχα κι εγώ απορία).

Στην απογείωση γελάσαμε με την ψυχή μας όταν το παιδάκι στρίγκλισε «Θα πετάξουμε στον ουρανό!» και μετά από λίγο «κοίτα! Τα βουνά της Ελλάδος!» (υποψιάζομαι ότι η μαμά του είναι φιλόλογος και η προγιαγιά του η Σοφία Βέμπο). Στην υπόλοιπη διαδρομή δε χρειαζόταν καν να κοιτάς έξω, αφού υπήρχε αναμετάδοση «κοίτα, ένα πλοίο. Κοίτα κι άλλο πλοίο. Τρία πλοία!».

Άδικα βγήκε κι ο πιλότος στα μεγάφωνα για να μας ενημερώσει πόσο ψηλά πετάμε. Το είχαμε ακούσει καμιά εικοσαριά φορές «μαμά, τώρα πετάμε ψηλά?, Πόσο ψηλά πετάμε τώρα? Θα πετάξουμε και πιο ψηλά μετά?»

Ως και ο σφίχτης που καθόταν δίπλα μου, άνοιξε το τραπεζάκι, ακούμπησε πάνω τους αγκώνες του και κρατούσε το κεφάλι του, μέχρι να του ζητήσει η αεροσυνοδός να κλείσει το τραπεζάκι (κανονικά έπρεπε να του ζητήσει να κλείσει και τα πόδια του) για την προσγείωση.

Στην αρχή εγώ νόμιζα ότι το έκανε για να αναδείξει τους τρικέφαλους αλλά μετά, κατανοώντας τη δυστυχία του, αναγκάστηκα ακόμα και να ματαιώσω το αρχικό μου σχέδιο, που ήταν να σπρώχνω με το μπούτι μου λίγο-λίγο το δικό του μέχρι να κλείσουν λίγο οι ποδάρες του και να κάτσω κι εγώ σαν άνθρωπος.

Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο διαπίστωσα ότι λίγο πιο πίσω στο αεροπλάνο καθόταν ακόμα ένα κοριτσάκι (μουγκό?) που είχε ένα χούλαχουπ για χειραποσκευή. Τόσα χρόνια ταξιδεύω με τα αεροπλάνα, χούλαχουπ χειραποσκευή μόνο σε πτήση για Ικαρία είδα.

Ακόμα όμως κι αυτά δε μπόρεσαν να με προετοιμάσουν γι αυτό που θα συναντούσα στην Ικαρία.

Η αναμονή άρχισε από το αεροδρόμιο.

Αφού ταλαντευτήκαμε πριν το ταξίδι για το αν υπάρχουν συγκοινωνίες (δεν καταφέραμε να μάθουμε ούτε μετά το ταξίδι καθώς πρόκειται για ένα από τα μυστικά της Σιών), τελικά νοικιάσαμε αυτοκίνητο, το οποίο φυσικά έμεινε όταν ερχόντουσαν να παραλάβουν την κόμισσα Σακαφιόρα από το αεροδρόμιο.

Για να μην είμαι εντελώς άδικη το λεωφορείο το είδα μία και μοναδική φορά στο αεροδρόμιο και μου είπαν ότι κάνει το γύρο του νησιού μια φορά την ημέρα για να καταλήξει στο αεροδρόμιο μια ώρα πριν την πτήση – Αρμενιστής-Αεροδρόμιο 10€.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεροσταλιάζω στο αεροδρόμιο διαβάζοντας (ευτυχώς) ένα από τα βιβλία που είχα προνοήσει να έχω μαζί μου στη χειραποσκευή σε ένα κυλικείο που δεν είχε νερό.

Είχε όμως την ευγενική υπάλληλο που σε κερνούσε δωρεάν κρύο νερό από το ψυγείο σε πλαστικό ποτηράκι.

Γενικώς η Ικαρία όλη περιλαμβάνεται στην παραπάνω πρόταση. Μπορεί να μην υπάρχει τίποτα ή να μη λειτουργεί τίποτα αλλά θα βολευτείς με κάτι. Δεν υπάρχει συγκοινωνία αλλά θα σε πάρουν ωτοστόπ, δεν υπάρχει μπουκαλάκι νερό αλλά θα σου βάλουν από τη βρύση και ούτω καθ’ εξής.

Και συνεχίστηκε στις ταβέρνες, στα καφέ, στα μίνι μάρκετ

Πενήντα χιλιόμετρα μετά, έχοντας φτάσει στα δωμάτια στον Αρμενιστή, μας θέρισε η πείνα και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το ξακουστό Γεφύρι που έχει οικονομικό και πεντανόστιμο φαγητό.

Την ώρα που παραγγέλναμε, η σερβιτόρα άρχισε να ανακατεύει με το στυλό της το χώμα της γλάστρας που ήταν πίσω μου μουρμουρίζοντας πόσο απαράδεκτο είναι που πάνε κάποιοι (γάτες, άνθρωποι?) και της πειράζουν τη γλάστρα. Εμείς, έχοντας την πεποίθηση ότι η παραγγελία μας είναι σημαντικότερη και ότι θα συνεχίσει να σημειώνει τα πιάτα, συνεχίσαμε να απαγγέλουμε τον κατάλογο, μέχρι που διαπιστώσαμε ότι το ανακάτεμα της γλάστρας και η μουρμούρα για το πείραγμά της συνεχιζόταν.

Γυρίζω προς το μέρος της σερβιτόρας και ρωτάω «συγνώμη, αυτά που λέμε τα σημειώνετε?» για να λάβω την αποστομωτική απάντηση «εμένα αυτό που με απασχολεί τώρα είναι ποιός έρχεται εδώ και μου πειράζει τη γλάστρα μου!».

Ήταν η πρώτη φορά που κάναμε ΟΜΜΜ (αυτό που σταυρώνεις τα δάχτυλα των χεριών και τα κρατάς υψωμένα, καθισμένος οκλαδόν και κάνεις ότι διαλογίζεσαι).

Ο διαλογισμός μας χρησίμευσε καθ’ όλη τη διαμονή μας στο νησί καθώς κάθε φορά που παράγγελλες περίμενες να παραγγείλεις, έτρωγες περίμενες το φαγητό, πλήρωνες περίμενες το λογαριασμό, έπρεπε είτε να διαλογιστείς είτε να κάνεις νεύρα κρόσσια.

Περιέργως, τα νεύρα κανενός δε γίνονται κρόσσια στην Ικαρία. Ούτε εγώ, που δεν είμαι και τέρας ψυχραιμίας ειδικά σε θέματα αναμονής, δεν κατάφερα να εκνευριστώ, πράγμα που ξέρω ότι θα έχει αφήσει άναυδους όσους με ξέρουν.

Το νησί έχει ράδιο κι αυτό ίσως επηρεάζει ακόμα και τους επισκέπτες που μπαίνουν στους ρυθμούς του νησιού.

Στην Ικαρία θα σας λείψουν δύο πράγματα : Τα νεύρα και οι πινακίδες.

Περάσαμε ατελείωτες ώρες οδηγώντας σε λάθος δρόμους και γυρίζοντας πίσω στους σωστούς, σταματώντας σε σταυροδρόμια και ρίχνοντας κορώνα-γράμματα για να αποφασίσουμε πού θα πάμε, και κατανοώντας μια μεγάλη αλήθεια : Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα από το να βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά σε μια διασταύρωση χωματόδρομων χωρίς πινακίδες, με ελάχιστη βενζίνη στο ντεπόζιτο, και να μην υπάρχει άνθρωπος σε ακτίνα 15 χιλιομέτρων να ρωτήσεις.

Για να πάμε στο Καρκινάγρι κοντέψαμε να βγάλουμε τον καρκίνο. Μάλιστα, στην πρώτη μας απόπειρα φτάσαμε μέχρι τη μέση της διαδρομής και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω γιατί (εκτός από το ότι δεν καταλαβαίναμε που πηγαίναμε) κοντέψαμε να μείνουμε και από βενζίνη με τα πηγαινέλα.

Στη δεύτερη απόπειρα, μετά κόπων και βασάνων, κι αφού είχαμε ρωτήσει για τη διαδρομή περίπου 67 άτομα, κι αφού είχαμε ρίξει κορώνα-γράμματα με παταγώδη επιτυχία, καταφέραμε να φτάσουμε στο Καρκινάγρι για να διαπιστώσουμε ότι, παρότι εμείς φτάσαμε, η παραλία είχε φύγει.

Η παραλία που αντικρίσαμε είχε τόση σχέση με τις φωτογραφίες που είχαμε δει στο ιντερνέτ όση έχει κι ο χρήστης με τη φωτογραφία του στο facebook.

Οι βροχές κατέβασαν καταρράκτη από το βουνό και εξαφάνισαν την παραλία.

Η διαδρομή όμως μας αποζημίωσε καθώς το δάσος εναλλάσσεται με το σεληνιακό τοπίο και τις τεράστιες πέτρες μενίρ για να καταλήξει σε μια πλαγιά με βελανιδιές και τέλος στην παραλία (μίνι μεν αλλά υπάρχει).

Τι να φάτε

Κατσίκια. Τι άλλο; Τα βλέπεις παντού, μοιάζουν λίγο με τα κρι-κρι αλλά λέγονται «ρέσκα». Τα μαγειρεύουν με διάφορους τρόπους, ψητά, λεμονάτα, κοκκινιστά, ως και βραστά. Γενικώς πρόκειται για το νησί των κρεατοφάγων. Ψαροταβέρνες υπάρχουν αλλά μου έδωσαν την εντύπωση των τουριστομάγαζων. Μάθαμε ότι έχει καλό και φτηνό φρέσκο ψάρι και αστακούς στους Φούρνους αλλά ο καιρός δεν μας επέτρεψε να τους επισκευτούμε.

Μέλι. Ειδικά το πευκόμελο λένε ότι είναι το μυστικό της μακροζωίας των Ικαριωτών.

Καθούρα. Είναι ένα ντόπιο τυρί που μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε πολύ αλμυρή φέτα και μοτσαρέλα.

Σουβλάκι στον Μητσάρα στον Άγιο Πολύκαρπο (μεγαλύτερο και νοστιμότερο δεν έχετε δει).

Γενικά, όλες οι ταβέρνες που επισκεφτήκαμε είχαν πολύ καλό και οικονομικό φαγητό (Γεφύρι στον Αρμενιστή, Φιλίτσα στο Χριστό, Γερμανίδα στο Γιαλισκάρι και άλλες που δε θυμάμαι τώρα). Όμως, είχα την εντύπωση ότι και οι υπόλοιπες ταβέρνες θα ήταν εξίσου καλές αφού οι Ικαριώτες δίνουν την εντύπωση ότι τα κάνουν όλα με μεράκι (και ραχάτι).

Τι να πιείτε

Κρασί (πράμνοιο οίνο), με προσοχή γιατί είναι δυνατό.

Αθάνατο νερό στον Ξυλοσύρτη (πηγή από την οποία αναβλύζει νερό που λένε ότι θεραπεύει τα πάντα – προσοχή να μην πιείτε πάνω από 5 φλιτζάνια ημερησίως γιατί περιέχει ράδιο).

Πού να πάτε οπωσδήποτε

Στο Χριστό Ραχών που είναι πνιγμένος στο πράσινο και θυμίζει Πήλιο.

Νας – Η αρχαία πόλη στην οποία ζούσαν οι Ναϊάδες, συνοδεύεται και από παραλία (με περπάτημα).

Θερμαί – (Λευκάδας – Ξυλοσύρτη) με Ιαματικές ραδιούχες πηγές που δεν βρωμάνε θειάφι.

Μοναστήρι της Παναγίας στο Μουντέ – στη μέση του πουθενά, μέσα στο δάσος και με εκπληκτική θέα.

Μοναστήρι της Οσίας Θεοκτίστης – ένα από τα ωραιότερα μοναστήρια που έχετε δει, με εκκλησάκι χτισμένο ανάμεσα σε δύο πέτρες-μενίρ. Πετύχαμε και μια αξιαγάπητη κυρία που μας είπε όλη την ιστορία του μοναστηριού και της Οσίας.

Ακαμάτρα – για να φωτογραφηθείτε με την πινακίδα αν είστε ακαμάτρες (εγώ δεν πρόλαβα).

Στο φράγμα.

Οι Ικαριώτες

Σίγουρα δεν έχετε γνωρίσει πιο γλυκούληδες και πιο «φεύγα» τύπους. Μοιάζουν λίγο με τους Κρητικούς στη φιλοξενία αλλά έχουν και μία εσωτερική ηρεμία που σε κάνει και σένα να γαληνεύεις.

Εντάξει, μπορεί σε αυτό να παίζει ρόλο το δυνατό κρασί ή όλα τα άλλα αλκοολούχα που πίνουν, παρότι είναι βέβαιο πως είχαν πέσει στη χύτρα όταν ήταν μικροί, αλλά γενικώς πρόκειται για τους πιο κουλ τύπους του γαλαξία μας.

Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μη σκιστεί να μας ενημερώσει, να μας εξυπηρετήσει, να μας βοηθήσει.

Η σπιτονοικοκυρά μας, μας κερνούσε βυσσινάδες και, όταν φεύγαμε, ενίσχυσε τις ήδη βαριές αποσκευές μας με βαζάκια γλυκό βύσσινο.

Όταν σταματάς στο δρόμο για να ρωτήσεις τη διαδρομή (και πιστέψτε με, θα το κάνετε πολλές φορές), ο Ικαριώτης θα αφήσει ό,τι κάνει και θα έρθει δίπλα στο αυτοκίνητό σας για να σας μιλήσει.

Τα πανηγύρια

Είναι το must του νησιού. Στο πανηγύρι μαζεύεται όλο το νησί, τρώει, πίνει και χορεύει (για να ακριβολογούμε ο κόσμος αγκαλιασμένος χορεύει και γίνεται μία παρέα) μέχρι το πρωί. Και όταν λέμε πρωί εννοούμε 9π.μ..

Αν είστε τυχεροί θα ακούσετε και τσαμπουνοφυλάκα και φυσικά θα μάθετε Ικαριώτικο που δεν είναι τόσο δύσκολος όσο δείχνει.

Επίσης, κανείς δε θα σας παρεξηγήσει αν, αντί για ικαριώτικο ή χανιώτικο ή χασαποσέρβικο, χοροπηδάτε απλώς σαν κατσίκι. Το δοκίμασα με μεγάλη επιτυχία.

Οι παραλίες

Μη φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο. Αν εξαιρέσεις τη Μεσαχτή που είναι μεγάλη αμμουδερή παραλία, οι υπόλοιπες δε μας ενθουσιάσανε. Πρόκειται για πολύ ωραίες παραλίες αλλά δεν είναι και για να τρελαίνεσαι. Ειδικά αν πετύχεις μελτέμια, καμιά παραλία δεν είναι καλή για μπάνιο, εκτός κι αν θέλεις να πνιγείς στα κύματα. Επίσης, οι περισσότερες παραλίες φημίζονται για τα ρεύματα και τις δίνες τους, επομένως θέλει ιδιαίτερη προσοχή (το λέω για σας τους δεινούς κολυμβητές, εγώ πάω ίσα με κει που πατώνω).

Άλλες ωραίες παραλίες είναι ο Αρμενιστής και ο Φάρος. Οι Σεϋχέλλες έδειχναν πολύ όμορφες στις φωτογραφίες αλλά όταν είδαμε την απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε με τα πόδια για να κολυμπήσουμε, αλλάξαμε γνώμη. Άλλωστε, έπρεπε να αφήσουμε και κάτι για την επόμενη φορά.

Δε συνηθίζω να πηγαίνω στο ίδιο μέρος δεύτερη φορά.

Αλλά στην Ικαρία θα ξαναπάω σίγουρα.

Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα.

Ξέχασα να σας πω : το νησί είναι τίγκα στους αντεξουσιαστές.

Δεν προκάμω μάνα μου

Στην περίπτωσή μου ούτε καν αυτό! Θα επανέλθω όταν βρώ το χαμένο χρόνο που αναζητώ.

Εκλογές 2012 – Ψηφίζω εμένα!

Όπως όλοι θα ξέρετε, το αγαπημένο σπορ όλων των συνειδητοποιημένων πολιτών είναι, μετά την εξάσκηση του εκλογικού δικαιώματος, η ανάγνωση των εναπομεινάντων ψηφοδελτίων και η κοροϊδία των ονομάτων των υποψηφίων μετά χαχάνων.

Πριν από μερικά χρόνια, ακριβώς αυτό το σπορ με έφερε μπροστά σε μια τρομακτική διαπίστωση.

Κάποιος γνωστός μου που διάβαζε τα ψηφοδέλτια και γελούσε, έπεσε σε ένα ψηφοδέλτιο στο οποίο αναφερόταν μέρος του προγράμματος του κόμματος. Δε θυμάμαι ακριβώς το πρόγραμμα, στο ψηφοδέλτιο υπήρχαν 4-5 τίτλοι όλοι κι όλοι (άρση της νομιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, άρση της βουλευτικής ασυλίας κλπ). Ο αναγνώστης συμφωνούσε με όλα και, αφού τα διάβασε φωναχτά, στο τέλος είπε «ρε συ, αυτό έπρεπε να ψηφίσω».

Οι εκλογές είναι σαν ένα μπουρδέλο.

Αν πάς χωρίς προφυλακτικό, κολλάς αρρώστιες τον εαυτό σου και τους γύρω σου και μετά λες «έπρεπε να είχα βάλει προφυλακτικό». Η μόνη διαφορά είναι ότι δε συλλαμβάνεται η κάλπη.

Δεν πρόκειται να αρχίσω τις ηθικολογίες για το εκλογικό σώμα.

Εδώ παρκάρουμε στις διαβάσεις των αναπήρων, η ανάγνωση των προγραμμάτων πριν τις εκλογές μας μάρανε. Όμως, στις μέρες μας είναι τόσο απλό να ρίξεις μια γρήγορη ματιά στις βασικές θέσεις των κομμάτων στο ιντερνέτ, που θεωρώ απαράδεκτο, άνθρωπος με πρόσβαση στο ιντερνέτ, να πηγαίνει στις κάλπες αδιάβαστος.

Σ’ αυτές τις εκλογές υπάρχει ακόμα πιο απλός τρόπος, αφού υπάρχουν όλα συγκεντρωμένα σε μία σελίδα, με τις βασικές αρχές τα υπέρ/κατά και άλλες χρήσιμες πληροφορίες. Για τα κόμματα που δε δέχτηκαν να συμμετέχουν στη σελίδα ή να απαντήσουν στις βασικές ερωτήσεις, υπάρχουν οι σελίδες τους στις οποίες μπορεί κανείς να διαβάσει τα πάντα.

Δε χρειάζεται να κάνετε διατριβή σαν κι εμένα, μιλάμε για 30 λεπτά από το χρόνο σας, μια φορά στα 4 χρόνια.

Η σελίδα : http://www.mikrakommata.gr/

Διάβασα ΟΛΑ τα προγράμματα και τις δηλώσεις των κομμάτων (αν διαφωνείς ιδεολογικά με κάποια μπορείς να μειώσεις το χρόνο στο ελάχιστο εξαιρώντας τα. Π.χ. κάποιος που δεν είναι αριστερός γλιτώνει από ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, ΜΛ ΚΚΕ κλπ). Για κάποια κόμματα που ήθελα να διαβάσω και δεν υπήρχαν οι πληροφορίες (π.χ. το κόμμα του Καμμένου), πήγα στο site  του κόμματος.

Εγώ βρήκα, όχι απλώς τι θα ψηφίσω, αλλά ένα κόμμα με το οποίο συμφωνώ στο 100% (με δεδομένο ότι ειδικά φέτος αποφάσισα να μη ρίξω το άκυρο που έριχνα ανέκαθεν) :

Κόμμα Πειρατών Ελλάδας

Δεν έχει επικεφαλή (7μελής διοικούσα επιτροπή)

Κύριος στόχος – να πάρουμε ξανά τη ζωή στα χέρια μας / άμεση δημοκρατία

Mοτο του κόμματος είναι «Ψηφίζεις εσένα». (αν έχουν λίγη τσίπα όσοι κατέβαιναν στο Σύνταγμα και έκαναν όνειρα για ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα και άμεσες δημοκρατίες θα ψηφίσουν πειρατές)

.

Χαρακτήρας κόμματος – πειρατικό, νεανικό, ψηφιακό, ελεύθερο και ανεξάρτητο

Σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας – η διαφθορά

1^ο πράγμα ως κυβέρνηση – Νομοθέτηση διαφάνειας, ανεξαρτησία δικαιοσύνης, συμμετοχική δημοκρατία

Θεμελιώδεις αρχές – Διαφάνεια στο δημόσιο, συμμετοχική άμεση δημοκρατία, προστασία συνταγματικών ελευθεριών

ΥΠΕΡ – της πραγματικής δημοκρατίας, της ελευθερίας, της διαφάνειας

ΚΑΤΑ – των ιδιωτικών μονοπωλίων, των καρτέλ και των ανεύθυνων υπουργών

Στη σελίδα του κόμματος διάβασα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα αλλά τα κυριότερα ήταν το εξής :

-Μεγάλη μερίδα κόσμου ρωτούσε στα σχόλια του φόρουμ «ποιά είναι η θέση σας για το Α», «ποιά είναι η θέση σας για το Β».

Η απάντηση (και η θέση του κόμματος) είναι μία «Δεν έχουμε καμιά θέση. Θα γίνει ότι ψηφίσετε».

-Το ενδιαφέρον του κόμματος για τη δικαιοσύνη που πιστεύω ότι είναι και το μοναδικό πραγματικό πρόβλημα αυτής της χώρας.

Αναλυτικά το πρόγραμμα – http://www.pirateparty.gr/arxes-programma/

Προεκλογικό βίντεο – http://www.youtube.com/playlist?list=PL15B57B973FCA31C0&feature=plcp

Πρόσφατη συνέντευξη – http://www.youtube.com/playlist?list=PL21869BC7FFDC8BF4&feature=plpp

Προεκλογικές αφίσες – http://www.pirateparty.gr/graphics/

.

Θέλω να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα : Δεν ψηφίζω πειρατές για να μπούνε στη Βουλή, ψηφίζω πειρατές για να γίνουν κυβέρνηση. Και ψηφίζω επειδή θέλω να αποφασίζω εγώ από δω και πέρα. Δεν ανέχομαι από κανέναν να μου λέει ότι είμαι σοφός για να ψηφίζω μια φορά στα 4 χρόνια αντιπροσώπους αλλά είναι επικύνδινο να ψηφίζω σε δημοψηφίσματα (ως και η αριστερά καταδίκασε το δημοψήφισμα για το μνημόνιο). Καταλαβαίνω ότι η άμεση δημοκρατία θέλει κότσια (κυρίως όταν πρέπει να ανεχτείς τις αποφάσεις της πλειοψηφίας που διαφωνεί μαζί σου) αλλά ίσως είναι καιρός πια να ωριμάσουμε ΚΑΙ πολιτικά. Η άμεση δημοκρατία θα μας απαλλάξει κι από τα προεκλογικά προγράμματα που δεν υλοποιούνται.

Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό μου. Γι αυτό και ψηφίζω εμένα!

Πρέπει να ομολογήσω ότι αρχικά είχα φλερτάρει κι εγώ με τις ιδέες που κυκλοφορούν :

-Να ψηφίσουμε ένα εκ των δύο κομμάτων που είναι στη μόδα (δηλαδή Καμμένο/Τσίπρα). Bλέπω παντού αφίσες μόνο αυτών των δύο κομμάτων και υποψιάζομαι ότι οι ίδιες δυνάμεις που χρηματοδοτούσαν ΝΔ/ΠΑΣΟΚ βρήκαν αντικαταστάτες στα πρόσωπά τους και είναι τόσο προφανής η προσπάθεια προσανατολισμού του κόσμου.

-Να ψηφίσουμε ένα αριστερό κόμμα ώστε στη βουλή να υπάρχει ισχυρός αντίλογος. Δεν καταλαβαίνω γιατί η πρόθεση ψήφου να μην είναι η εξουσία αλλά η αντιπολίτευση. Ψηφίζουμε αυτόν που θα κυβερνήσει καλύτερα, όχι αυτόν που θα κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση.

-Να μην ψηφίσουμε ένα κόμμα που μπορεί να μη μπει στη βουλή γιατί έτσι η ψήφος μας θα ενισχύσει το πρώτο κόμμα. Όμως από μικρή με μάθανε να κάνω το σωστό και να περιμένω από όλους να κάνουν το ίδιο. Επομένως, με την ίδια λογική που δεν πετάω το σκουπιδάκι κάτω ακόμα κι αν το πετάνε όλοι, με την ίδια λογική θα ψηφίσω αυτό που πιστεύω ότι είναι το καλύτερο ακόμα κι αν όλοι ψηφίσουν τον Καμμένο για να μη βγει το ΠΑΣΟΚ ή τον Τσίπρα για να μη βγει η ΝΔ.

-Να κάνουμε τεστ στο ιντερνέτ για να μας πει τι θα ψηφίσουμε. Ήμουν σίγουρη ότι θα είναι αναξιόπιστα αλλά μετά από 2 δοκιμές πείστηκα (βγήκα πασοκ και κκε).

Και κάτι τελευταίο σχετικά με την εκλογολογία (γιατί τείνουμε πριν τις εκλογές να γινόμαστε όλοι Νικολακόπουλοι) :

 

«Εγώ ποτέ δεν ψήφισα ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ»

Το λέει το 90% του κόσμου και είναι απορίας άξιο πώς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κυβερνούν τόσα χρόνια χωρίς ψηφοφόρους.

«Όλοι λένε ότι δε θα ψηφίσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά μόλις βρεθούνε στην κάλπη θα τα ψηφίσουνε». Το λέει το 90% του κόσμου και είναι απορίας άξιο πώς το υπόλοιπο 10% θα μπορέσει να βγάλει κυβέρνηση.

«Οι δημοσκοπήσεις δίνουν πρώτο κόμμα τη ΝΔ / Οι κρυφές δημοσκοπήσεις δίνουν πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ»

Από τα χιλιάδες τηλεφωνήματα που έκαναν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων απαντήθηκαν ελάχιστα. Ο κόσμος αηδιασμένος κλείνει το τηλέφωνο και δε θέλει να απαντήσει. Επομένως, οποιαδήποτε δημοσκόπηση κυκλοφορεί, φανερή ή κρυφή, είναι αναξιόπιστη. Το ίδιο ίσχυε ανέκαθεν, μόνο που αυτή τη φορά η αηδία του κόσμου είναι μεγάλη και η ανάγκη για τιμωρία μεγάλη, επομένως οποιαδήποτε πρόβλεψη δεν είναι βάσιμη. Επίσης, θα πρέπει να υπολογίζουμε την πιθανότητα οι εταιρείες δημοσκοπήσεων (που πληρώνονται από τα κόμματα) να βγάζουν τα αποτελέσματα κατόπιν εντολών αναλόγως τι θέλουν : να συσπειρώσουν το μεγάλο κόμμα υπό το φόβο της εκλογής του άλλου, να συσπειρώσουν όσους φοβούνται την αριστερά υπέρ των δύο μεγάλων κλπ κλπ κλπ, μπορώ να συνομωσιολογώ για πάντα).

 

«Ψηφίστε μικρά κόμματα»

Δεν υπάρχουν πια μικρά και μεγάλα κόμματα. Τα μικρά μεγαλώνουν και τα μεγάλα μικραίνουν.

Και στο κάτω κάτω το να ψηφίζουμε το μικρό κόμμα που είμαστε σίγουροι ότι δε θα πάρει την εξουσία είναι ευθυνόφοβο (έτσι είμαστε πάντα αυτοί που δεν ψήφισαν τους μεγάλους που έγιναν κυβέρνηση και έκαναν τα αίσχη).

 

«Το άκυρο, το λευκό, η αποχή και η ψήφος σε κόμμα κάτω του 3% είναι ψήφοι υπέρ του πρώτου κόμματος»

Συμφωνώ, με τον παρών εκλογικό νόμο και με την ελληνική διεφθαρμένη δικαιοσύνη αυτή η δήλωση ισχύει. Παρόλα αυτά, δε μπορώ να μη δεχτώ την πολιτική δήλωση κάθε μιας από αυτές τις επιλογές. Όπως δε μπορώ να δεχτώ τη λογική του «δεν ψηφίζω αυτό το κόμμα γιατί θα πάρει κάτω από 3%». Αν σκεφτούμε όλοι έτσι τότε κανένα μικρό κόμμα δε θα μεγαλώσει ποτέ.

 

«Θα γίνει νοθεία»

Με το 90% των ψηφοφόρων να ορκίζονται ότι δεν έχουν ψηφίσει ποτέ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μάλλον αποδεικνύεται ότι τόσα χρόνια γίνεται όντως νοθεία. Θεωρώ πολύ χαζό για τα κέντρα της εξουσίας να νοθεύουν τις εκλογές εφόσον έχουν ένα τόσο ευκολόπιστο και καθοδηγούμενο εκλογικό σώμα (κοιτάχτε τώρα πώς όλοι οι δεξιοί θα πάνε στον Καμμένο και πώς όλοι οι πρώην πασόκ σοσιαλοαριστεροί στον Τσίπρα).

 

ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ

Είμαι σίγουρη ότι ο σοφός λαός θα ψηφίσει με την ίδια μεγάλη επιτυχία που ψηφίζει εδώ και χρόνια.

Είμαι σίγουρη ότι την επομένη των εκλογών το πρώτο κόμμα θα πανηγυρίσει στους δρόμους.

Είμαι σίγουρη ότι τα υπόλοιπα κόμματα θα κατανοήσουν το μήνυμα που τους έστειλε η κάλπη.

Είμαι σίγουρη ότι θα πέσουν ομηρικοί οικογενειακοί καυγάδες.

Είμαι σίγουρη ότι θα ξημεροβραδιαστούμε με εκλογολόγους στα κανάλια και στο twitter (ανυπομονώ).

Είμαι σίγουρη ότι η προσέλευση σ’ αυτές τις εκλογές θα σπάσει ρεκόρ.

Είμαι σίγουρη ότι πρώτο κόμμα δε θα είναι ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ (προφανώς το έχουν καταλάβει κι οι ίδιοι γι αυτό και οι επιχορηγήσεις δεν έγιναν αφίσες).

Είμαι σίγουρη ότι μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Ό,τι ψηφίσετε, θα το τρώτε στη μάπα τα επόμενα χρόνια (και μετά θα κάνετε τις πάπιες και θα μας λέτε ότι δεν το ψηφίσατε ποτέ κατά τη συνήθη τακτική).

Και τέλος είμαι σίγουρη ότι έχετε τουλάχιστον έναν καλό λόγο να πάτε στο εκλογικό κέντρο :

ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ !

O Μητροπάνος ζει!

Πριν από πολλά χρόνια, εν έτει 1990, ένας μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής, ο Στράτος Διονυσίου, έφυγε από τη ζωή.

Εκείνη την εποχή, η Σακαφιόρα, παρότι ήταν μια μικρή παιδούλα, είχε όλα τα ταλέντα της τωρινής εξελιγμένης έκδοσης, δηλαδή χανόταν στην Πειραιώς που νόμιζε ότι είναι η Κηφισίας και ξεχνούσε και μπέρδευε τα ονόματα και τα πρόσωπα των διασήμων.

Σα να μην έφτανε όλο αυτό το μπέρδεμα, είχα και δύο τραγουδιστές που, για μένα, ήταν σα δίδυμοι. Και μάλιστα μονοζυγωτικοί : το Στράτο Διονυσίου και το Δημήτρη Μητροπάνο.

Τα επιχειρήματά μου ήταν πολλά, κατ’ αρχήν η ομοιότητα στην εμφάνιση : Απώλεια μαλλιών κι αυτό το στυλ του μεγάλου σε ηλικία άντρα που εμπεριέχει και μια μαγκιά (με την καλή έννοια). Απόδειξη οι φωτογραφίες (αν δε μπορείτε να δείτε την εκπληκτική ομοιότητα, είναι επειδή η μία φωτογραφία είναι έγχρωμη και η άλλη ασπρόμαυρη).

Μετά, έμοιαζαν και τα τραγούδια τους. Πόνος ή κέφι, πάντα στο αντρικό βαρύ στυλ.

Και τρίτον η ποιότητα. Ανεβασμένο επίπεδο, πράγμα που απορρέει κι από την αντιμετώπιση των επονομαζόμενων κουλτουριάρηδων. Δεν τους είχανε και για Θεούς αλλά δε θα πήγαιναν και στα μπουζούκια να τους πετάξουν γαρύφαλλα και, αν ποτέ άκουγαν τα τραγούδια τους, το έκαναν κρυφά για να μη δώσουν δικαίωμα στους γειτόνους να τους αποκαλέσουν λαϊκάντζες.

Δε τους έκραζαν όπως άλλους λαϊκούς, ούτε και τους εκθείαζαν ωσάν τους ΝταλαροΣαββόπουλους.

Όταν λοιπόν το Μάιο του 1990 ο Στράτος έφυγε από τη ζωή, εμείς οι οπαδοί του, που εκτιμούσαμε και αγαπούσαμε το γνήσιο λαϊκό τραγούδι, στεναχωρεθήκαμε πάρα πολύ, αλλά όχι όπως τώρα που έχουμε facebook και twitter.  Τουτέστιν, ακούσαμε μιά εκπομπή στο ραδιόφωνο, είδαμε ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση, βάλαμε στο πικάπ τους παλιούς δίσκους και μελαγχολήσαμε. Ούτε στάτους, ούτε λάικ, ούτε ποστ, ούτε τουίτ, ούτε αναρτήσεις με το μέτρο σε μπλογκ και σελίδες.

Εγώ, όπως ήταν αναμενόμενο, στεναχωρήθηκα αλλά εξακολουθούσα να μπερδεύω τα τραγούδια (ποιός από τους δύο λέει πoιό τραγούδι), τα ονόματα, το παρουσιαστικό και φυσικά το ποιός είναι στη ζωή και ποιός όχι.

Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου, όταν την πρωτοχρονιά ανακοίνωσαν στο κανάλι που έπαιζε κατά τη διάρκεια του ρεβεγιόν τη λάιβ εμφάνιση του Δημήτρη Μητροπάνου.

(Να σας θυμίσω ότι τότε στα ρεβεγιόν μαζευόμασταν σε ένα σπίτι 40 νοματαίοι συγγενείς και φίλοι, οι οικοδεσπότες μαγείρευαν επί δυο μέρες και οι καλεσμένοι κατέφθαναν με κούτες γλυκά τα οποία εμφανίζονταν στο τέλος του λουκούλλειου γεύματος σε μορφή πύργου – το ένα κουτί πάνω στο άλλο ώσπου κρύβεται αυτός που τα κουβαλάει κι όλοι του φώναζαν «πρόσεχε τη λάμπα»).

Λίγο πριν πλησιάσει λοιπόν ο κουτογλυκόπυργος και ενώ ανακοινωνόταν η ζωντανή εμφάνιση του Μητροπάνου στο κανάλι, εγώ είχα σταθεί όρθια στη μέση του σαλονιού με ανοιχτό το στόμα, το φρύδι να συσπάται, και ψέλλιζα «Ο Μητροπάνος ζει;».

Διότι, δύο πράγματα μπορούσαν να συμβαίνουν. Είτε ο Μητροπάνος ζούσε (που όντως ζούσε ο άνθρωπος), είτε είχε αναστηθεί, είτε έβλεπα το φάντασμά του. Το τέταρτο δεν το θυμάμαι.

Στην καταβρόχθιση των γλυκών που ακολούθησε, συνεχίστηκε η συζήτηση και επεκτάθηκε σε διάφορους ξεχασμένους ηλικιωμένους ή νέους καλλιτέχνες που απλά είχαν εξαφανιστεί και τέλος πάντων ήταν απορίας άξιον και αγωνιούσαμε οπωσδήποτε να μάθουμε τι κάνουν :

Η Δούκισσα ζει; Η MΜαρινέλλα ζει; Η Πόλυ Πάνου ζει; Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ζει; Ο Γιάννης Γκιωνάκης ζει; Ο Σταμάτης Γαρδέλης ζει; (περιττό να σας πω ότι για τους περισσότερους ακόμα έχω περιέργεια να μάθω).

Τότε όμως δεν υπήρχε Google και Wikipedia, επομένως ο καθένας έλεγε ό,τι νόμιζε ότι θυμόταν, με πρωτεργάτρια εμένα που ενώ δε θυμόμουν τίποτα νόμιζα ότι θυμάμαι τα πάντα και τα ξεχνούσα αμέσως μετά.

Σε εκείνο το ρεβεγιόν πεθάναμε πολλούς που ζούσαν και αναστήσαμε πολλούς που είχαν πεθάνει, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι τους θυμηθήκαμε όλους (δεν υπάρχει πιο παρήγορο πράγμα για μια ψυχή από το άκουσμα της φράσης «πού να βρίσκεται άραγε αυτή η ψυχή»).

Δε θυμάμαι καθόλου πώς ήταν το 1991, αλλά αν η χρονιά άρχισε με τέτοιες συζητήσεις φαντάζεστε πώς εξελίχθηκε.

Αυτό όμως που θυμάμαι καλά για το 1991 είναι ότι όλοι αυτοί που άκουγαν κρυφά Στράτο Διονυσίου, ξαφνικά άρχισαν, όχι μόνο να το παραδέχονται, αλλά και να το διαλαλούν.

Τότε άρχισαν και οι κουλτουριάρηδες σταθμοί να παίζουν τα τραγούδια του και να αρχίζουν να τον βαφτίζουν «έντεχνο» και να καρπώνονται μερίδιο της επιτυχίας του.

Αυτό για να ακριβολογούμε, δε συνέβαινε ούτε συμβαίνει μόνο με τους καλλιτέχνες αλλά και με την πλειονότητα των ανθρώπων που αφήνουν το μάταιο ετούτο κόσμο.

Ο τάδε που όσο ζούσε ήταν ένας παλιάνθρωπος, η γυναίκα του τον ρεμάλι τον ανέβαζε ανεπρόκοπο τον κατέβαζε και τώρα τι κρίμα και πάει αυτός ο χρυσός άνθρωπος που ήταν μάλαμα και οδύρεται το σύμπαν για το χαμό του.

Ελπίζω τουλάχιστον ο Μητροπάνος να γλιτώσει από αυτές τις άρπυιες και να παραμείνει ένας από τους αγαπημένους μας λαϊκούς τραγουδιστές.

Ο Μητροπάνος ζει μέσα στα λαϊκά τραγούδια.

Κουλτουριάρηδες, κάτω τα κουλά σας!

Oδηγός προς ερωτευμένους

Ήθελα, καιρό τώρα, να γράψω έναν οδηγό για τη μεγαλύτερη απόλαυση (μετά τον ύπνο και το φαγητό), για δύο λόγους. Καταρχήν ένας οδηγός είναι χρήσιμος, ειδικά για τους αρχάριους αλλά και για όσους έχουν αλτσχάιμερ και κάθε φορά είναι σαν πρώτη τους φορά. Κατά δεύτερον, ένας οδηγός βοηθά να καταρριφθούν οι μύθοι οι οποίοι κυκλοφορούν συχνά για τα καυτά θέματα.

ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

Κυκλοφορούν διάφοροι μύθοι σχετικά με το πώς διαλέγουμε ταίρι (εξωτερική εμφάνιση, ψυχικά χαρίσματα, λεπτά αισθήματα, χημεία). Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες.

Έτσι εξηγούνται διάφορα ανεξήγητα όπως λόγου χάρι ότι προτιμάτε τις ξανθές αλλά καταλήγετε με μελαχρινές, καθώς και το «πώς είναι δυνατόν αυτό το βλήμα να έβγαλε γκόμενα».

Η επιλογή συντρόφου είναι προσωπική υπόθεση, επομένως δε μπορώ να σας δώσω συμβουλές.

Θα σας πω μόνο κάποια αξιώματα (προτάσεις που γίνονται αποδεκτές ως καθολικά αληθείς), τα οποία θα σας γλιτώσουν από τις κακοτοπιές :

-Κανείς δεν αλλάζει και, ακόμα κι αν αλλάξει, αυτό δε θα είναι προς το καλύτερο. Δηλαδή, όταν βλέπετε μια κοντή χοντρή μελαχρινή δεν είναι λογικό να περιμένετε να μεταλλαχθεί σε ψηλή ξανθιά αδύνατη.

Μην ξεχνάτε ότι στην αρχή της γνωριμίας ο καθένας θα προσπαθήσει να σας δείξει το καλύτερο πρόσωπο (ναι μάνα μου ό,τι πεις εσύ), μετά θα αρχίσουν σιγά σιγά οι εκλάμψεις της αλήθειας (σου ‘πα μάνα μου, η Εμμανουέλλα είναι απλά φίλη) και στο τέλος θα αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόσωπο (τι σου κάνω Εμμανουέλλα μάνα μου όπου εσάς δε σας λένε Εμμανουέλλα).

-Ξεχάστε το «στόχευε χαμηλά». Στοχεύστε ψηλά, χαμηλά, στη μέση. Στοχεύστε όπου θέλετε, όπου σας κάνει κλικ, χωρίς φόβο και πάθος. Αν όλοι στόχευαν χαμηλά, τότε ποιος θα την έπεφτε σε μας τα φωτομοντέλα?

-Επιτυχία έχει μόνο όποιος τολμά. Ακόμα κι αν έχετε 1% επιτυχία στις προσπάθειές σας, είναι πολύ παραπάνω από το 0% που θα είχατε αν δεν τολμούσατε.

ΤΟ ΦΛΕΡΤ

Κάντε το με στυλ, γιατί είναι πολύ πιθανό να το θυμάστε μετά από χρόνια με το σύντροφό σας και να αναπολείτε τις καλές στιγμές. «Θυμάσαι; Ήμασταν στο μπαρ και με πάτησες κατά λάθος. Τότε ήρθα εγώ και σε ξενύχιασα για να πάρω εκδίκηση. Έτσι γνωριστήκαμε» (μη γελάτε, μου έχει τύχει – αν και μόνο το φλερτ).

Το πρωτότυπο φλερτ. Είναι συνήθως ο προτιμότερος τρόπος. Είναι πολύ πιθανό να ξενερώσει αν της πείτε «Γνωριζόμαστε από κάπου?» (ο μόνος τρόπος να το μπαλώσετε αν σας πει «όχι» είναι να απαντήσετε «δεν είναι μεγάλο κρίμα?»).

Αντιθέτως, μπορείτε να της προσφέρετε ένα κοκτέιλ μαργαρίτα και να της πείτε «αυτή είναι η Μαργαρίτα, εγώ είμαι ο Θεμιστοκλής, εσύ ποιά στο καλό είσαι?».

Το μυστηριώδες φλερτ. Στέλνετε ποιήματα, sms, λουλούδια, καλάθια γεμάτα σοκολάτες, ως μυστικός θαυμαστής, πετάτε ανεμίζοντας τη μπέρτα σας από στέγη σε στέγη κλπ. Εκτός του ότι είναι επικίνδυνο, δεν πιάνει πάντα. Σε μένα πάντως όχι, εκτός αν είναι το καλάθι με τις σοκολάτες.

Το επίμονο φλερτ. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Σίγουρα δεν είναι σωστό να απογοητεύεστε και να υποχωρείτε με το πρώτο όχι (δεν απάντησε στο τηλέφωνο κι αποφασίζετε να μη της ξαναμιλήσετε ποτέ των ποτών) αλλά ούτε και να το παρακάνετε (τηλεφωνείτε 48 φορές ημερησίως, περνάτε τα βράδια στα σκαλοπάτια της, κι αναγκάζεται να ζητήσει ασφαλιστικά μέτρα).

Το φλερτ με τα μάτια. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι φλερτάρουν, αν ξεροσταλιάζουν με ένα ποτό στο χέρι κοιτάζοντας το αντικείμενο του πόθου. Αυτό φυσικά είναι ένας μύθος, εκτός κι αν το αντικείμενο του πόθου είναι η Τζοκόντα κι εσείς φιλότεχνος.

Το «είμαι ο εαυτός μου». Αυτό το είδος φλερτ έχει επιτυχία όταν είστε πανέμορφος, ευγενικός, ταλαντούχος, χαρισματικός και ευχάριστος. Στους υπόλοιπους δε συνιστάται. Αν είστε ο τύπος που κλάνει, ρεύεται και λέει τα πράγματα με το όνομά τους (ωραίο κώλο έχεις αγάπη μου αλλά αυτά τα σπυριά που έχεις ολούθε στο πρόσωπο μου προκαλούν αηδία) κρατήστε τις χάρες σας για αργότερα.

Η ΣΧΕΣΗ

Όταν επιτέλους το φλερτ καρποφορήσει, τότε ενδέχεται να εξελιχθεί σε one night stand, σε σχέση, σε έρωτα, σε συγκατοίκηση ή ακόμα και σε γάμο.

Οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει ο καρπός, το αποτέλεσμα είναι γλυκό και ευφραίνει τον ουρανίσκο.

Mιλήστε. Η επικοινωνία είναι το άλφα και το ωμέγα στη σχέση. Από το ῾Σ αγαπώ῾ μέχρι το τι σας αρέσει να κάνετε στο κρεβάτι, είναι χρήσιμες πληροφορίες που ΠΡΕΠΕΙ να μοιράζεστε.

Μην αγχώνεστε, αφήστε τον εαυτό σας χαλαρό και προσπαθήστε να μην πιέζετε τον άλλο (με λίγα λόγια, μην πάτε με τη βαλίτσα σας την επόμενη σπίτι του, μη του δίνετε τα κλειδιά από το πρώτο πήδημα, μην αρχίζετε τις υστερίες «με ποιόν μιλάς στο τηλέφωνο» και «δε θα βγεις με τους φίλους σου αν δεν είμαι κι εγώ μαζί»). Να θυμάστε πως ο σύντροφός σας είχε ζωή και πριν από σας και, το πιθανότερο, θα συνεχίσει να έχει και μετά από σας.

Το ανεμομαζέματα-ανεμοσκορπίσματα περιγράφει ακριβώς το τραγικόν της κατάστασης. Όμως, από την άλλη, δε σας συνιστώ και να περιμένετε 17 χρόνια μέχρι να τη ζητήσετε σε γάμο γιατί το πολύ το κυρελέησον το βαριέται κι ο παπάς.

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν όλοι σε νέες σχέσεις είναι το τόλμημα «διακοπές μαζί». Δηλαδή, δεν προλάβαμε να γνωριστούμε και θα περάσουμε 5 μέρες από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί.

Αν το κάνετε για crash test έχει καλώς. Αλλιώς θα δεινοπαθήσετε κι όταν γυρίσετε θα πρήζετε τους αγαπημένους φίλους σας καταμετρώντας τα μειονεκτήματα του έτερου, που πολύ πιθανό να έπαψε να είναι έτερον από τη στιγμή που ξαναπατήσατε το πόδι στη βάση σας.

Θυμάμαι πολλά καλοκαίρια και Σεπτέμβρηδες που τα έχω περάσει ακούγοντας αυτή ακριβώς τη γκρίνια από διάφορους φίλους/φίλες αλλά και ένα καλοκαίρι που υπέπεσα σ’αυτό ακριβώς το ατόπημα. Η σκηνή είναι ακριβής, όσο μου επιτρέπει η μνήμη μου (και ειδικά για το νούμερο της σελίδας έχω μεγάλες αμφιβολίες) :

Αφού έχουμε ξεπατωθεί στα μπάνια και στα ανέβα-κατέβα τις πλαγιές για να φτάσουμε στην παραλία που δεν έχει πατήσει το πόδι του άνθρωπος (όπου άνθρωπος το λογικό όν που θέλει να κάνει ένα ρημαδομπάνιο κι όχι τα τρελοκάτσικα που σκαρφαλώνουν το Έβερεστ για μια βουτιά) κι αφού έχουμε ρημάξει ένα κοπάδι πρόβατα για να πάρουμε πίσω τις θερμίδες που κάψαμε, έχω κάνει το μπανάκι μου να φύγει η αλμύρα του νοτιά, απλώνω τα πονεμένα πόδια μου στο κρεβάτι και ανοίγω το βιβλίο μου στη σελίδα 528 (εκεί ακριβώς που το είχα αφήσει) γιατί με έχει φάει η αγωνία τι θα γίνει παρακάτω.

Και τότε, γέρνει ολόσωμα πάνω μου και μου λέει, μ᾽ αυτό το λάγνο βλέμμα που στολίζει τα πρόσωπα όλων λίγο πριν το σεξ, «μα, έφερες μαζί σου βιβλίο, νόμιζες ότι θα σε αφήσω να διαβάσεις?».

Ένιωσα τόσο άσχημα που είχα φερθεί τόσο απερίσκεπτα που αποφάσισα εκείνη ακριβώς τη στιγμή να μην ξαναπάω διακοπές με σχέση αλλά μόνο με φίλους.

Και μάλιστα, με φίλους στους οποίους μπορώ άνετα να φωνάζω σσσσσσσσστ όταν κάνουν πολύ θόρυβο στην παραλία και με αποσπούν από το διάβασμα.

Από τότε, εκτελώ αυτή την απόφαση με ιδιαίτερη επιτυχία. Μάλιστα, αναγκάστηκα να διπλασιάσω την ποσότητα των βιβλίων που παίρνω μαζί μου στις διακοπές, γιατί έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στο κρεβάτι.

Κατά τα άλλα, να είστε ρομαντικοί, να χαρίζετε λουλούδια, να κοιτάτε τα άστρα, να γράφετε ποιήματα, να χαρίζετε δαχτυλίδια με μονόπετρα γονατιστοί και να κάνετε καντάδες.

Να μην ξεχνάτε τις επετείους, να μην αργείτε στα ραντεβού και να μην ξενοκοιτάτε.

Μη φοβάστε να κάνετε θυσίες, να τα δώσετε όλα, να γίνετε χαλί για να σας πατήσουν (θα δείτε ότι κατά βάθος θα σας αρέσει και θα συναντιόμαστε στο BDSM της Erotica κάθε χρόνο).

Ο χωρισμός

Κάποτε οι έρωτες άρχιζαν με το φλερτ και τελείωναν με το διαζύγιο, μετά άρχιζαν με μια αναπάντητη και τελείωναν με ένα sms, τώρα αρχίζουν με ένα like και τελειώνουν με μια διαγραφή.

Μην είστε γύφτοι. Μπορεί να φερθήκατε πούστικα, να κερατώσατε, να σκοτώσατε τη μάνα του άλλου αλλά τουλάχιστον χωρίστε σαν άνθρωπος. Ξεχάστε τους χωρισμούς με μηνύματα, ανώνυμα τηλεφωνήματα και τους ακούσιους χωρισμούς (είναι όταν αφήνετε τον άλλο να το καταλάβει από μόνος του). Κανονίστε μία συνάντηση (φορέστε αλεξίσφαιρο, κράνος και μάσκα αερίων για καλό και για κακό) και χωρίστε ήρεμα κι ωραία.

Μια μέση λύση, κάτι ανάμεσα στην αλήθεια (σε βαρέθηκα) και στο ψέμα (θέλω να μείνω λίγο μόνος) θα ήταν ιδεώδης.

Τώρα, αν είστε στην αντίπερα όχθη και σας χωρίζουν, να ξέρετε πως ο χωρισμός στην ουσία ισοδυναμεί με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, επομένως ακολουθούν τα πέντε στάδια που ακολουθούν και τις κηδείες :

-άρνηση (δε μπορεί να συμβαίνει αυτό σε μένα)

-θυμός (θα σου κάψω το σπίτι)

-κατάθλιψη (κοιμάμαι για να μη σε σκέφτομαι)

-διαπραγμάτευση (ας πάω μέχρι το ψυγείο)

-αποδοχή (έχω πάρει 20 κιλά από το στάδιο της διαπραγμάτευσης, καιρός να κάνω δίαιτα και μετά να βγω για καμάκι γιατί η ζωή συνεχίζεται)

Αυτά τα στάδια θα σας πάρουν από μια βδομάδα μέχρι 6 μήνες (αλλά μπορεί και 20 χρόνια), το σίγουρο όμως είναι ότι κάποτε θα έρθει η στιγμή να ξαναπιάσετε τον οδηγό από την αρχή.

Όσο το συντομότερο, τόσο το καλύτερο και για σας αλλά και για τους γύρω σας που, πιστέψτε με, δε διασκεδάζουν με την κλαψούρα σας. Eκτός κι αν είστε η Adele, τότε χαλάλι σας.

Αν είστε αρκετά δυνατοί χαρακτήρες, μπορείτε να ξεπετάξετε στα γρήγορα όλα τα στάδια και να φτάσετε στο ψυγείο και στην αποδοχή που είναι τα νοστιμότερα και σημαντικότερα στάδια.

Μπορείτε να εφαρμόσετε και το δικό μου μυστικό κόλπο. Όταν δε σας θέλουν νιώθετε μια τεράστια συμπόνια και τους λυπάστε που τους χτύπησε η τύχη την πόρτα και δεν της άνοιξαν, που έπεσε στα χέρια τους το 5+1 του τζόκερ κι αυτοί το έχασαν, που έβρεχε χρυσάφι κι αυτοί κρατούσαν ομπρέλα. Τι άτυχοι άνθρωποι….

Τέλος, θα ήθελα να σας συμβουλέψω ποτέ μα ποτέ να μη δέχεστε συμβουλές από ανθρώπους που δεν είναι ειδικοί σε ένα θέμα (π.χ. περνάνε όλη τους τη ζωή μόνοι σαν το λεμόνι και μετά σας δίνουν συμβνουλές για σχέσεις). Τουτέστιν ξεχάστε ό,τι διαβάσατε.

Για να μην πω κάνετε και ακριβώς τα αντίθετα.

*Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ούτε στις συμβουλές είμαι ειδική και μόλις σας συμβούλεψα να μην συμβουλεύεστε.

Καλή χρονιά σας εύχομαι, ν᾽αντέξετε την κρίση κι αν έρθει η ανάκαμψη να γίνετε και Κροίσοι

Η Σακαφιόρα μασάει φύλλα δάφνης και προβλέπει.

To 2012 είναι η χρονιά του υδάτινου δράκου. Αυτό δεν το λένε τα φύλλα δάφνης αλλά το λένε οι Κινέζοι, οι μόνοι που δεν τους άγγιξε η κρίση, επομένως κάτι παραπάνω ξέρουν.

Θα ακούσετε από ειδικούς στην κινέζικη αστρολογία και στο φενγκ σούι ότι το στοιχείο του νερού θα φέρει τσουνάμια, πλημμύρες και άλλες φυσικές καταστροφές.

Η αλήθεια είναι πως θα μπει φόρος και στο νερό, δε θα το πληρώσουμε και θα μας το κόψουνε.

Αυτό θα έχει όντως σαν αποτέλεσμα τσουνάμια και πλημμύρες, μόνο που θα είναι από τον κόσμο που θα βγει στους δρόμους.

Επίσης, το στοιχείο του νερού φέρνει αλλαγές στην κοινωνία, τη συνειδητότητα και την πνευματικότητα.

Επομένως, υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι οι εκλογές του 2012 δε θα βγάλουν δεξιές ούτε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις.

Ο κόσμος θα ξυπνήσει μεν αλλά θα έχει δύσει ο ήλιος και δεν θα προλάβει να ψηφίσει.

Αυτό θα το εκμεταλευτεί η πλουτοκρατία και θα φροντίσει να καταργηθούν οι εκλογές και οι κυβερνήσεις να επιλέγονται με απευθείας ανάθεση, όπως τα τραγούδια στη Eurovision.

Eπειδή ο δράκος θεωρείται το δίχτυ των ουρανών, είναι σίγουρο ότι θα έρθουμε σε επαφή με τους εξωγήινους και με διάφορα μεταφυσικά φαινόμενα, όπως παραδείγματος χάριν το αδυνάτισμα του Πάγκαλου, τη φιλανθρωπία του Νταλάρα και την αποκάλυψη ότι η Άννα Βίσση είναι παρθένα.

Επίσης, θα μαθευτεί ότι ο Έλβις ζει και ότι ο Μητσοτάκης είναι απέθαντος, αλλά αυτά οι (έστω και λίγο) υποψιασμένοι τα ήξεραν ήδη.

Οι επαφές με τους εξωγήινους στην αρχή θα μας τρομάξουν, μετά θα μας πονέσουν αλλά μετά από λίγο θα μας αρέσουν και θα ζητάμε κι άλλο – κι άλλο.

Αυτό θα μας βγει σε καλό γιατί μόνο αυτοί θα μπορέσουν να μας σώσουν, αρκεί να προλάβουμε να τους κάνουμε να μας ερωτευτούν μέχρι την 21^η Δεκεμβρίου του 2012, ημέρα του προβλεπόμενου ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Υδροχόος 20/01-19/02

Η χρονιά ξεκινά με αισιοδοξία καθώς έχετε χάσει τη δουλειά σας και έχετε όλο τον ελεύθερο χρόνο που θέλατε για να τρέχετε σε κοινωνικές εκδηλώσεις και παρτούζες. Η εμμονή σας με την τέχνη θα ανάγει το σεξ σε ανώτερα επίπεδα καθώς θα συνδιάσετε την τεχνική της μεταξοτυπίας και του κολάζ με το βιδοκουμπωτό. Η μέθοδος θα έχει τέτοια επιτυχία που θα αναγκαστείτε να βγάλετε βιβλίο και να γυρίσετε τον κόσμο αεί διδάσκοντες και μένοντες στην ιστορία ώς ιερείς/ιέριες του σεξ.

Η 21^η Δεκεμβρίου θα σας βρεί στο κρεββάτι, γυμνούς, με παρέα.

Ιχθείς 20/02-20/03

Τα ευτυχισμένα χιονισμένα σας γεννέθλια δίπλα στο τζάκι θα διακοπούν απότομα από την αποκάλυψη της πραγματικής σας ηλικίας. Οι καλεσμένοι θα φύγουν τρέχοντας (και κάποιοι μπουσουλώντας) όταν διανοηθούν το gap. Αυτό θα σας χαροποιήσει ιδιαίτερα καθώς μπορείτε να μείνετε μόνοι και να ανοίξετε τα δώρα σας. Τα περισσότερα είναι μπρελόκ και αρκουδάκια (λόγω κρίσης) αλλά ανάμεσά τους υπάρχει και ένα αεροπορικό εισητήριο one way to New York City.

Η τελευταία μέρα του κόσμου θα σας βρεί στην 5^η λεωφόρο να ρωτάτε τι ώρα κλείνουν τα μαγαζιά.

Κριός 21/03-20/04

Είναι κρίμα που θα μάθετε να παίζετε μπιρίμπα λίγο πριν τελειώσει ο κόσμος. Η πληθώρα μπαλαντέρ και η πρωτόγνωρη γλυκιά γεύση της νίκης θα ευφράνει την ψυχή σας και θα πάτε ευχαριστημένοι. Θα είσαστε οι πρώτοι που θα πέσετε στον καιάδα (ή που θα αναληφθείτε στους ουρανούς), αφού λυσσάτε να τα κάνετε όλα πρώτοι. Έτσι ρισκάρετε να χάσετε την –τυχόν- αναβολή του τέλους του κόσμου αλλά έχετε εμπιστοσύνη στους Μάγια και θα το τολμήσετε, παίρνοντας μαζί σας τα απολύτως απαραίτητα : τράπουλα και προφυλακτικά.

Το επερχόμενο τέλος θα σας βρει λίγο πριν κερδίσετε τα ρέστα σας.

Ταύρος 21/04-20/05

Από τον πολύ έρωτα δε θα καταλάβετε πως έρχεται το τέλος, εσείς το μόνο τέλος που έχετε στο μυαλό σας είναι άλλου είδους. Αυτό, από τη μία είναι καλό γιατί θα σας έρθει εκεί που δεν το περιμένετε, από την άλλη η άγνοια σκοτώνει (αλλά εδώ που φτάσαμε στο τέλος του κόσμου δεν είναι και τόσο απίθανο να σκοτωθείτε).

Η αποφράδα μέρα θα σας βρεί στο παγκάκι με το έτερον να τρώτε πασατέμπο και να κάνετε όνειρα για το κοινό σας μέλλον.

Δίδυμοι 21/05-21/06

Ενώ όλος ο κόσμος μιλάει για το τέλος του κόσμου, εσείς έχετε το χαβά σας με τη Eurovision. Στην αρχή γκρινιάζετε που ξέθαψαν το Ντέμη Ρούσο για να ερμηνεύσει τη συμμετοχή της Ελλάδας, ένα χιπ χοπ τραγουδάκι με τίτλο «Ήγγικεν η ώρα, Γιώργο προχώρα» που θα πραγματεύεται τις ευθύνες του GAP για το επερχόμενο τέλος. Μετά όμως θα γίνετε γκρούπις και θα ακολουθείτε παντού τον Ντέμη ουρλιάζοντας. Το τραγούδι θα το λατρέψει το πανελλήνιο καθώς θα συνδιάζει όλα τα γούστα (αρχαίοι Έλληνες, χιπ χοπ, πολιτική) αλλά θα γίνει τέτοιος εσωτερικός πόλεμος στο Ντέμη που τη μέρα του διαγωνισμού θα βγει στη σκηνή και, αντί να πει «γιο», θα βάλει τα κλάμματα.

Αυτό θα συγκινήσει τους τηλεθεατές που θα ξοδέψουν μέχρι και την τελευταία τους δεκάρα για να μας ψηφίσουν (ξέχασα να σας πω ότι η δραχμή και οι υποδιαιρέσεις της έχουν γίνει το νέο σκληρό παγκόσμιο νόμισμα).

Το τέλος του κόσμου θα σας βρεί, όπου κι αν κρυφτείτε.

Καρκίνος 22/06-22/07

Τι να πει κανείς για το πιο απαρατήρητο ζώδιο του κύκλου. Μέχρι και το τέλος ενδέχεται να σας προσπεράσει και να μείνετε μόνοι μαζί με τις κατσαρίδες. Όλη τη χρονιά θα χεστείτε στο χρήμα καθώς θα έχετε τη φαεινή ιδέα να ανακυκλώσετε χρησιμοποιημένες μπατονέτες, διπλώνοντάς τες στα δύο και μετατρέποντάς τες σε ταμπόν.

Μηδέν κεφάλαιο – τρελά κέρδη. Κρίμα που δεν προλαβαίνετε να τα φάτε.

Το τέλος του κόσμου θα σας βρεί να τα κάνετε μασούρι.

Λέων 23/07-23/08

Ακόμα και λίγο πριν το τέλος του κόσμου εσείς συνεχίζετε να προσέχετε και να λέτε σε όλους να κάτσουν στα αυγά τους. Αν συνεχίσετε έτσι, είναι πολύ πιθανό να προκαλέσετε το λιθοβολισμό και το άδοξο τέλος σας πολύ πριν το τέλος του υπόλοιπου ζωδιακού κύκλου. Ο μοναδικός τρόπος να το αποφύγετε είναι να χαλαρώσετε γι αυτό από την αρχή της χρονιάς αρχίζετε εντατική γιόγκα. Όλα θα πηγαίνουν καλά, αλλά προς το καλοκαίρι, πάνω στον οίστρο και στον ενθουσιασμό σας, θα δεθείτε φιόγκο και θα μείνετε έτσι μέχρι τα στερνά σας.

Η τελευταία μέρα θα σας βρεί στη στάση του Λωτού.

Παρθένος 24/08-22/09

Η καθαριστική και τακτοποιητική μανία, με τη συντροφιά της οποίας έχετε περάσει όλη σας τη ζωή, θα σας συντροφεύει και φέτος. Τώρα μάλιστα που θα έχετε και άφθονο χρόνο, μετά την απόλυσή σας, θα φτάσετε στο σημείο να καθαρίζετε τους αρμούς από τα πλακάκια με τις μπατονέτες.

Ευτυχώς ανακυκλώνονται.

Σε μια προσπάθεια να το ρίξετε έξω λίγο πριν το τέλος του κόσμου, θα αφήσετε για λίγο τη σφουγγαρίστρα και θα ασχοληθείτε επαγγελματικά με το swing μέχρι ξεγοφιάσματος.

Το τέλος θα σας ανακουφίσει.

Ζυγός 23/09-22/10

Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι ζυγοί ζυγίζονται. Η σιγουριά του τέλους του κόσμου θα δώσει έδαφος στη λαιμαργία σας και θα πάρετε τουλάχιστον 50 κιλά. Θα τρώτε, θα τρώτε, θα τρώτε και δε θα χορταίνετε. Λίγο πριν το τέλος, θα σας πάρουν είδηση και θα σας κατηγορήσουν ότι εσείς τα φάγατε. Εσείς θα προσπαθήσετε να αποδείξετε ότι κάνετε τη δίαιτα της λάμπας (ανοίγεις το ψυγείο και τα τρώς όλα, εκτός από τη λάμπα) αλλά δε θα σας πιστέψει κανείς.

Η 21^η Δεκεμβρίου θα σας βρεί να τρέχετε για να μη σας πιάσουν.

Σκορπιός 23/10-22/11

Το ζώδιό σας έχει καταντήσει αηδία. Είστε τυχεροί όμως γιατί λόγω του τέλους του κόσμου θα γίνουν όλοι μεγαλόψυχοι και θα σας συγχωρέσουν όλες τις καφρίλες που έχετε κάνει. Άλλωστε σε λίγο όλα θα ‘χουν γίνει στάχτη. Θα συγκινηθείτε από την τόση καλοσύνη και θα αποφασίσετε στα σοβαρά να γίνετε κι εσείς καλοί άνθρωποι μόνο που είναι αργά.

Το τέλος θα σας βρεί να μεταννοείτε.

Τοξότης 23/11-21/12

Έχετε δει το τέλος του κόσμου σαν ένα τρελλό πάρτυ (λες και σε όλη σας τη ζωή κάνατε κάτι διαφορετικό). Θα γλεντάτε και θα χαζολογάτε όλη τη χρονιά (όπως και τις προηγούμενες) και όλος ο κόσμος θα σας φθονεί (όπως και τις προηγούμενες χρονιές).

Εσείς φυσικά θα αγνοείτε τα πάντα αλλά όχι και την κίρρωση ήπατος.

Η αποφράδα μέρα θα σας βρεί να οδηγάτε (όπως πάντα) μεθυσμένοι.

Αιγόκερως 22/12-19/01

Όσοι έχετε γεννηθεί Γενάρη, θα ζήσετε ζωή χαρισάμενη και ημέρες ανείπωτης ευτυχίας ενώ θα δοξάζετε το Θεό που έχετε το ίδιο ζώδιο με το μεγάλο μου έρωτα (την ανιψιά μου). Όσο για τους υπόλοιπους, είναι πολύ κρίμα που δε θα προλάβετε να γιορτάσετε τα τελευταία σας γεννέθλια καθώς έχει έρθει το τέλος του κόσμου. Βέβαια εσείς είστε τόσο ξεροκέφαλοι που είστε ικανοί να αλλάξετε όλο το ημερολόγιο του 2012 προκειμένου να λάβετε και φέτος δώρα. Η χρονιά θα είναι η καλύτερη που σας έχει συμβεί ποτέ, πράγμα εντελώς φυσιολογικό αφού τις προηγούμενες δε σας συνέβαινε απολύτως τίποτα. Φέτος θα σας συμβούν όλα όσα δε σας συνέβησαν σε όλη σας τη ζωή, δηλαδή θα πλουτίσετε ξαφνικά, μετά θα τα χάσετε όλα στο τζόγο, θα γνωρίσετε τους μεγαλύτερους έρωτες και θα ζήσετε τους πιο σπαραξικάρδιους χωρισμούς, θα έχετε τεράστιες αποτυχίες και επιτυχίες, θα σας θαυμάζουν και θα σας φτύνουν και γενικά θα ζείτε σε γρήγορη κίνηση.

Το τέλος του κόσμου ήρθε. Ουπς

Party time (τι είναι ο άνθρωπος)

Σε ένα από τα ταξίδια μου σε εξωτικά μέρη συνάντησα ένα πολύχρωμο μπουλούκι ανθρώπων που χοροπηδούσαν, τραγουδούσαν και κοπανούσαν κάτι αυτοσχέδια μουσικά όργανα γιορτάζοντας εμφανώς κάποιο χαρμόσυνο γεγονός.

Όταν ρώτησα ποιό ήταν αυτό το γεγονός που τους προκαλούσε τόση χαρά και μου απάντησαν “η κηδεία ενός πολύ καλού ανθρώπου”, καταλαβαίνετε ότι η επόμενη ερώτησή μου ήταν “από ποιό τρελάδικο το σκάσατε”.

Το μπουλούκι, αναγνωρίζοντας πόσο αδαείς είμαστε εμείς οι λευκοί γουρλομάτηδες (έστω κι αν είμαστε μελαχρινοί με τσακίρικα μάτια), μου έδωσε μια εξήγηση που με άφησε άναυδη.

Πίστευαν στη μετεμψύχωση. Κάθε άνθρωπος που έφευγε από αυτή εδώ τη ζωή πήγαινε σε μια άλλη. Όσο πιο καλός άνθρωπος ήταν σε τόσο πιο καλή ζωή πήγαινε. Αντιθέτως, όσο πιο κακός ήταν σε τόσο χειρότερη ζωή πήγαινε.  Έτσι, ο πήχης του γλεντιού στις κηδείες ανέβαινε ανάλογα με το πόσο καλό είχε κάνει αυτός που έφευγε. Στους χρυσούς ανθρώπους και στους ανθρώπους μάλαμα δε γινόταν πια κηδεία αλλά πάρτυ και ξεφάντωμα.

Φυσικά οι άνθρωποι στεναχωριόντουσαν, αλλά η στεναχώρια ήταν λες κι ο νεκρός είχε κερδίσει το τζόκερ κι είχε βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Λυπόντουσαν που τον έχαναν από τη ζωή τους αλλά χαιρόντουσαν για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ τύχη που τον περίμενε στην επόμενη ζωή.

Αυτή η βολική φιλοσοφία έλυνε δύο σοβαρά θέματα. Εξηγούσε γιατί υπάρχουν σ᾽αυτή τη ζωή φτωχοί, πεινασμένοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι (επειδή έκαναν το κακό στις προηγούμενες ζωές τους) και έδινε ελπίδες σ᾽ αυτούς τους ανθρώπους, κάνοντας το καλό, να συνεχίσουν σε πολύ καλύτερες ζωές από αυτή που ζούσαν.

Αυτή η πολύχρωμη σκηνή άλλαξε πολύ τη γνώμη που είχα για το θάνατο και έρχεται πάντα στο μυαλό μου όταν κάποιος κάνει το καλό ή το κακό καθώς και όταν κάποιος φεύγει απ´ τη ζωή. Δε λέω ότι δε στεναχωριέμαι πια, ίσα ίσα που κλαίω και πλαντάζω, έχω όμως αυτή την αισιοδοξία πως το καλό δε μπορεί παρά να ανταμείβεται.

Για τη μετά θάνατον ζωή δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Όσο Χριστιανή και να είμαι δε μπορώ να αγνοήσω τη λογική της φύσης, στην οποία όλα ανακυκλώνονται. Κάθε μόριο της ύλης μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο και ποτέ δεν καταλήγει στο τίποτα. Με την ίδια λογική που τα νεκρά φυτά μετατρέπονται σε μύκητες και μανιτάρια και με την ίδια λογική που το σώμα μας καταλήγει στο χώμα, έτσι θα πρέπει και η ψυχή (είτε χωρίς το σώμα κατά τον Πλάτωνα είτε αδιάσπαστη από το σώμα κατά τον Αριστοτέλη) να πηγαίνει κάπου, έστω κι αν αλλάζει μορφή.

Το πόσο καλό έκανε στη ζωή του ένας άνθρωπος ίσως το ξέρουμε αλλά ίσως και να μη το ξέρουμε τόσο καλά. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο καθένας από μας ξέρει πολύ καλά την αλήθεια για τον εαυτό του. Κι ίσως τελικά αυτή ακριβώς η γνώση να είναι ο παράδεισος ή η κόλασή μας. Άλλωστε, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, ο θάνατος ενός ανθρώπου καθόριζε την ευδαιμονία του (ευδαίμων θεωρείται κάποιος που πέθαινε υπερασπιζόμενος την πατρίδα, τις αξίες ή τα ιδανικά του, ή κάποιος που πέθαινε ατάραχος σε μεγάλη ηλικία).

Και η αλήθεια είναι πως μια τέτοια γνώση (πεθαίνω για τα ιδανικά μου ή πεθαίνω ντροπιασμένος) μπορεί να αποτελεί για κάθε άνθρωπο τη σωτηρία ή την τιμωρία της ψυχής του.

Αρκετά χρόνια πριν, σε μια από αυτές τις χαζές ερωτήσεις σε φόρουμ  “τι θά᾽ θελες να συμβεί αυτή τη στιγμή”  είχα απαντήσει πως “θέλω να εκραγεί ένα ηφαίστειο, να καταστραφούν τα πάντα, η επόμενη μορφή ζωής πάνω στη γή να βρει το απολιθωμένο σώμα μου και να με λατρεύει ως Θεά”.

Δεν είναι ο θάνατος που μας τρομάζει αλλά η λήθη. Ποιός από μας δε θά ᾽θελε να χάσει τη ζωή του αυτή τη στιγμή με αντίτιμο να τον θυμάται η ανθρωπότητα ως ένα Μπετόβεν ή έναν Κολοκοτρώνη;

Οι καλοί άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή συνεχίζουν να υπάρχουν ως θετική σκέψη στο μυαλό των υπολοίπων. Κι όσο πιο καλό έκαναν τόσο πιο πολύ θα αντέξει αυτή η σκέψη στο χρόνο.

Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες που έχουν συνηθίσει σε ιλαρά άρθρα και απογοητεύτηκαν.

Αυτή η ανάρτηση δεν είναι μόνο για τους “Μπετόβεν” και  τους “Κολοκοτρώνηδες”, αλλά και για όλους τους καλούς ανθρώπους που έφυγαν, όπου κι αν βρίσκονται (εκτός από το μυαλό μας).

*Το πολύχρωμο μπουλούκι εθεάθη στο Μπαλί (Ινδονησία)